ΕΝ ΣΥΒΑΡΕΙ 413 π.Χ. - Ανδρέας Παστελλάς

ΕΝ ΣΥΒΑΡΕΙ 413 π.Χ.
Καλά την έχουμε, λοιπόν, εμείς οι Συβαρίτες
εν μέρει Έλληνες και ολίγον φοινικίζοντες.
Τα πράγματα τα βλέπομεν απλά και καθαρά ως είναι
χωρίς προεκτάσεις ρωμαντικάς επικινδύνους
κοινώς «ρεαλιστικά», ως ισχυρίζονται για μας φίλοι μας άσπονδοι
(με κακεντρέχειαν, ασφαλώς, αυτό να λέγεται).
Οι Σπαρτιάται – δεν το αρνούμεθα- υπήρξαν κάποτε και είναι
κίνδυνος μέγας,
επικαλούμενοι την δωρικήν καταγωγήν δρακός επήλυδων εποίκων.
Σήμερον όμως κίνδυνος εμφανής και ωμή πραγματικότης
οι Αθηναίοι είναι,
παρ΄ όλον ότι σύμμαχοι, φίλοι και προστάται ήλθον.
Η εκκλησία του δήμου πολύ ταλαιπωρήθηκε μιαν τοιαύτην
Απόφασιν να λάβη.
Τώρα τα πράγματα ήλλαξαν. Και οι Σπαρτιάται κίνδυνος μέγας
είναι,
αλλά και οι Αθηναίοι.
Κι΄ αλήθεια, τι να τους κάμουμε τους Αθηναίους,
όταν μια έντιμος ειρήνη με τους Σπαρτιάτας
θα εγέμιζε τους Μεσογειακούς λιμένας από ληκύθους αρωμάτων
και οι Μιλήσιοι θα εγεύοντο τα ωραία κίτρα μας;
Και χθες ακόμη με πρέσβεις τους μηνύσαμε
πως αι σπονδαί δική μας αποκλειστικώς υπόθεσις είναι
και οι Αθηναίοι θα ΄πρεπε κανένα λόγον να μην έχουν,
αν φίλοι μας είναι.
( Αλλά που να καταλάβουν από υψηλήν πολιτικήν
οι πάντα ξεροκέφαλοι Σπαρτιάται;)
Κι αν γράψη κάποτε η Ιστορία- που θα γράψη-
ότι οι Συβαρίται τους φίλους και σωτήρας των Αθηναίους
επρόδωσαν,
τους Αθηναίους, που και αδελφοί, ως διατείνονται τουλάχιστον
εκείνοι,
εξ αίματος δικοί μας είναι
( ώ με τι πάθος έλεγαν «εις την αγοράν θέμενοι τα όπλα» εκείνο το:
«θεοί όσοι γην την Σύβαριν έχετε και ήρωες, ξυνίστορες έστε…»),
τί σχέσιν, λοιπόν μπορεί να έχουν όλα τούτα με τα εκατόν
τάλαντα
τα κίτρα και τα αρώματα μας αν πουλούσαμε;
Στις φλέβες μας κυλά – πώς να το κάνουμε;- το αίμα των Φοινίκων
κι ας λεν οι Αθηναίοι ό,τι θέλουν… « Αδελφοί Συβαρίται»!
Κι ΄ αν πάλιν οι Σπαρτιάται κατά δω κινήσουν – ως φοβερίζουν –
Με τας τριήρεις και τους στόλους των,
οι Αθηναίοι πάλιν ασπίδα, σκέπη και καταφυγή μας.
Αδελφοί μας δεν είπαν ότι είναι;
Ως γνήσιοι αδελφοί για μας να πολεμήσουν πρέπει,
Αν θέλουν πιστοί στους όρκους των να μείνουν.
« Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι»…Που ξανακούστηκεν
Αθηναίοι χωρίς συνέπειαν .
Άλλο το ζήτημα αν διέπραξαν το λάθος προστάται μας να γίνουν,
δικό τους πάντως είν΄ το λάθος.
Κι΄ αν οι Αθηναίοι τους όρκους των θελήσουν να ξεχάσουν,
Υπάρχουν – γιατί όχι;- και οι Πέρσαι.
Άλλους ας κεντά εκείνο το «πας μη Έλλην βάρβαρος».
Εμείς τα κίτρα να πουλούμε και τα αρώματα μας
κι΄ ήσυχοι να κοιμώμαστε τα βράδυα, αφού και τους
κοκκόρους μας τους σφάξαμε για τούτο.
Κι΄ αν τα φερσίματα μας ύποπτα στους Αθηναίους φανούνε
Και τον Μεγάλον Αρχιερέα μας
να ρίξουν από τον θρόνον του ζητήσουν
ως έκαναν τον περασμένον χρόνον στην Εγέστην
(ξέρουμε δα από συνωμοσίες και πραξικοπήματα)
την ανεξάρτητον δημοκρατίας μας να καταλύσουν,
ε, τότε ας είν΄ καλά οι Σπαρτιάται…
Στην σύναξιν της Ολυμπίας θα φωνάξουν,
καθώς με των Μυτιληναίων άλλοτε την αποστασίαν,
πως άπληστοι και τύρρανοι οι Αθηναίοι
δεν σέβονται την ελευθερίαν των Ελληνίδων πόλεων.
Εξ΄ άλλου ασπίδες χίλιες μπάσαμε κρυφά απ΄ τα τείχη
και χίλια δόρατα
κάτω από τη μύτη των χαζών των Αθηναίων.
(Εταίρας έχομεν πολλάς
εις τα αρώματα μέσα και τους εκφύλους έρωτας των
να τους αποκοιμίζουν).
Κι ο Κλέων εκτάκτως την εκκλησίας του δήμου θα καλέση,
το κόμμα του να σώση προσπαθώντας,
για να φωνάξη πόσον αδέξια, δήθεν, χειρίζεται το ζήτημα
ο Νικίας.
Ας είν΄ καλά η Αθήνα με το αλληλοφάγωμα της…
Και ο Νικίας πάντοτε θ΄ αναβάλλη
και η αλήθεια θα καίη κάτων από τα πόδια του…
Σε δεινήν θέσιν βρίσκονται Αθηναίοι και Σπαρτιάται.
Καλά την έχουμε, λοιπόν, εμείς εδώ στη Σύβαρη!

ΚΥΠΡΟΣ - ΙΟΥΛΙΟΣ 1974 - ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Διαβάζω το βιβλίο του Κ. Α. Δημητριάδη "Κύπρος 1974 - Η μεγάλη προδοσία" και θυμάμαι...
13 Ιουλίου 1974: Ορκωμοσία για τη λήψη του Πτυχίου Χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. (Από τους έξη που πήραμε τότε, Ιούλιο, Πτυχίο στη χρονιά-μας, οι τέσσερεις είμασταν Κύπριοι)
Γύρω στις 16 - 17 επισκέπτομαι τη Ρόδο για να γνωρίσω τους δικούς της Αθηνάς, και στη συνέχεια να πάμε Κύπρο να τη γνωρίσουν οι δικοί-μου. Στο μεταξύ μεσολάβησε το Πραξικόπημα (15 Ιουλίου) και κατάφερα να μιλήσω στον ανθυπαστυνόμο πατέρα-μου Γιάννη Δ. Οικονομίδη την Παρασκευή βράδυ 19 Ιουλίου που μου διαβεβαίωσε πως τόσο ο ίδιος όπως και τα αδέλφια-μου Ανδρέας (στρατιώτης, υπηρετούσε τη θητεία-του) και Πάμπος (έφεδρος ανθυπολοχαγός, επιστρατευθείς, μετά το πραξικόπημα) ήταν καλά.
Σάββατο, 20 Ιουλίου, πρωί, βρέθηκα στο μαγαζι του πεθερού-μου Στέργου Σαρίκα στο Μανδράκι, Νέα Αγορά, και ακούσαμε στο ΡΙΚ τα της εισβολής και το συγκλονιστικά "πολεμικά ανακοινωθέντα". Υπήρχε διάχυτη αγωνία, αλλά και ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ στον κόσμο, τουλάχιστον έτσι εκφράζονταν σε μένα, γνωρίζοντας την καταγωγή-μου.
Η αγωνία-μου καλυπτόταν από την πεποίθησή-μου πως ήλθε επιτέλους το πλήρωμα του Χρόνου για να ξεκαθαρίσουμε το Κυπριακό από την τουρκική επιβουλή, με έκανε ανυπόμονο να μάθω νέα, όπως και το τι θα μπορούσα να κάνω ο ίδιος.
Πριν το μεσημέρι ακούω για επιστράτευση! Κάπου τότε, εμφανίζεται κάποια κυρία (την γνώριζα..., δεν προκειται να αναφέρω ονόματα για όσους έχουν κάποιο μεμπτό εις βάρος-τους), να θριαμβολογεί και να ωρύεται: "Καλά κάνουν οι Τούρκοι στην Κύπρο. Να έλθουν και εδώ να μας ελευθερώσουν (από τη Χούντα)".
Ξεκίνησα να επιστρέψω στο σπίτι των πεθερικών-μου, για να ετοιμάσω τη τσάντα που προέβλεπε το Φύλλο Πορείας σε περιπτώσεις επιστράτευσης ("Εσώρουχα, ξηρά τροφή κλπ). Στο δρόμο, το λεωφορείο μπλοκαρίστηκε από το κυκλοφοριακό κομφούζιο έξω από κάποιο στρατόπεδο πίσω από το κτήριο της Χωροφυλακής (δεν είχα ακόμη γνωρίσει τόπους και πράγματα στη Ρόδο). (Σήμερα πανεπιστήμιο Αιγαίου)
Υπήρχε πολύς κόσμος που έσπευδε εκεί για να καταταγεί. Κατέβηκα από το λεωφορείο: Να επιστρατευθώ δεν ήθελα; Να μέρος που θα μπορούσα να το κάνω. Κατατάγηκα στο "Λόχο Εθελοντών"...

Λόχος Εθελοντών": Την εποχή εκείνη, η Ρόδος, (Τα Δωδεκάνησα) ήταν αποστρατικοποιημένα. Στο "Λόχο Εθελοντών", που προυπήρχε κατατάσσονταν κυρίως δημόσιοι υπάλληλοι (Τραπεζικοί, υπάλληλοι ΔΕΗ, ΟΤΕ κλπ), από άλλες περιοχές, αλλά και δωδεκανήσιοι, ώστε να υπάρχει στοιχειώδης άμυνα στην περιοχή. Αν και λόγω της κατάστασης της εποχής, κάποιοι κατατάσσονταν για να δείξουν πως είναι σύμφωνοι με την τότε Κυβέρνηση. Στα θετικά, ο γρήγορος εξοπλισμός με στολές και όπλα (τυφέκια παλιά, βέβαια), όπως και η παρουσία σοβαρών ανθρώπων που αν και προβληματισμένοι, έδειχναν αποφασισμένοι. Θέλω να κατονομάσω θετικά το διοικητή του λόσου, ονόματι ΓΕΡΑΣΚΛΗ, σοβαρό και πειθαρχημένο άνθρωπο. Στα αρνητικά, κάποιος άλλος, που όταν κατέφθασε να καταταγεί και κοκορευόταν, όταν αντιλήφθηκε πως από παραδρομή δεν ήταν καταχωρημενος  στους καταλόγους του Λόχου, εξαφανίσθηκε... Βέβαια, τον συναντώ μέχρι σήμερα...
Έδωσαν επίσης και ένα μπρεν (ήταν χρεωμένο σε άτομα του λόχου), οι οποίοι με επλησίασαν για να με συμπεριλάβουν εμένα στην ομάδα-τους, γιατί δεν έίχαν εμπιστοσύνη στον τρίτο της ομάδας, (πως θα παρέμενε δηλαδή μαζί τους στην κρίσιμη στιγμή...)
Ο λόχος μεταφέρθηκε στην περιοχή Κορακόνερο - Ξενοδοχείο Εντεν Ροκ.
Εκεί, ακούγαμε BBC - DEUTSCHΕ WELLE που μετέδιδαν εχθρικά και αρνητικά μηνύματα προς εμάς, "Μην τους ακούτε!" Φώναξα. Είναι εχθρική προπαγάνδα. "Θα νικήσουμε"
Τότε κινήθηκε προς το μέρος-μου κάποιος (τον συναντώ μέχρι σήμερα) και μου είπε: "Πάρτε-το απόφαση.Δεν θα ξαναθυσιασθεί κανένας Ελληνας πια για λογαριασμό-σας...)
Νομίζω πως έκλαψα, έφυγα απο εκεί με κατεύθυνση προς τα βράχια της παραλίας, ο ΓΕΡΑΣΚΛΗΣ έστειλε πίσω-μου τους δύο χειριστές του μπρεν, πιθανόν να φοβήθηκε μήπως κανω καμιά τρέλα (ή μήπως φοβήθηκαν πως θα με χάσουν...)
Αναφέρω τα αρνητικά, αν και οι περισσότεροι ήταν εντάξει στις υποχρεώσεις-τους, αν και άγνωστος μεταξύ αγνώστων, βρισκόμουν στη Ρόδο λιγότερο από βδομάδα, θυμάμαι τον Κ. ΚΑΠΠΑ που μεχρι σήμερα τον συναντώ και χαιρετιόμαστε, με σημείο αναφοράς της γνωριμίας-μας την εποχή εκείνη.

Ακολούθησε η μεταπολίτευση και η Κυβέρνηση Κωνσταντινου Καραμανλή.
Στη διάρκεια της επιστράτευσης, έγινα μάρτυρας της "σύλληψης" νεαρού μουσουλμάνου της Ρόδου που περιφερόταν στην περιοχή. Τρέμοντας, ψέλλισε στο Λοχαγό πως είχε έλθει για κάποια κοπέλλα που βρισκόταν στην παραλία, και παρακαλούσε να τον αφήσει γιατί λογω της μουσουλμανικής-του ιδιότητας φοβόταν μήπως και έχει μεγαλύτερες συνέπειες... Τον άφησαν να φύγει, αν και κυκλοφόρησε τότε ευρύτατα η φήμη πως κάποιος Κυπραιος (;) που υπηρετούσε στο Κορακόνερο έπιασε κάποιον Τούρκο κατάσκοπο και τον σάπισε στο ξύλο, βγάζοντας-του μάλιστα και το ... μάτι! Aποστρατευθήκαμε στις 31 Ιουλίου, και μου έδωσαν σε ένα στραβοκομμένο χαρτί κόλλας αναφοράς ότι υπηρέτησα στο Λόχο Εθελοντών και απολύθηκα "απερχόμενος εις Κύπρον".
Θα αναφέρω θετικά, τη συνάντησή-μας με το ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΕΝΕΤΟΚΛΗ, απόστρατο στρατιωτικό, μετέπειτα δήμαρχο Ρόδου, συγγενή της οικογένειας της Αθηνάς, εξ αγχιστείας, όταν ρωτήθηκε απο συγγενείς (διάχυτη ήταν η άποψη τότε πως επιτέλους "ελευθερώθηκαν" τα παιδιά-τους από το στρατό...), , απάντησε: "Τι να κάνει; Θα πάει στην Κύπρο!"

Το στραβοκομμένο αυτό χαρτάκι της εθελοντικής-μου κατάταξης δοκίμασα να το χρησιμοποιήσω πολύ αργότερα βάσει κάποιου νόμου που προέβλεπε τη χορήγηση υπηκοότητας σε όσους κατατάσσονταν εθελοντές στον Ελληνικό στρατό, ανεπτιτυχώς. Πράγμα που έγινε αργότερα, το 1993 περίπου! Μέχρι τότε ήμουν "αλλοδαπός ομογενής".
Μετά την αποστράτευσή-μας, μεταξύ 1ης και 2ης εισβολής, συμμετειχα δραστήρια στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και συμπαράστασης. (Με την Αθηνά, μάλιστα γράψαμε συνθηματα περιμετρικά στον τοίχο του Σταδίου...) Κάποια διαδήλωση οργανώθηκε από ένα μαγαζί, ποδηλατάδικο, στην πλατεία Αγίου Νικολάου. Μου έδωσαν μάλιστα τη ντουντούκα, ως Κυπριος να προπορεύομαι, ενώ τα συνθήματα που θα φωνάζαμε μας τα έδωσαν τηλεφωνικώς από Αθήνα, δεν ξέρω από ποιούς. Εγώ φυσικά επέμενα στο "Η Κύπρος είναι Ελληνική" , αλλά οι οδηγίες ήταν να κυριαρχεί το "Ουζα (USA) - Σια - Προδοσία" . Μετά από πολύ καιρό, σε ανυποπτο χρόνο, πληροφορήθηκα πως εξαιτίας της συμπεριφοράς-μου στη διαδήλωση, "κακοχαρακτηρίσθηκα" και μου την είχαν ... φυλαγμένη (Οπερ και εγένετο)...