"Αχ Γιαννάκη-μου αδικοσκοτωμένε, σκεπαρνοσκοτωμένε..."

Στο χωριό, παλιά:
Σύντομα μετά το γάμο, η νύφη έμεινε έγκυος. Χαρά και προσμονή στο σπίτι. Ο άντρας πήγαινε κανονικά στα χωράφια, η γυναίκα, παρέα με τη μάνα-της στο νοικοκυριό, περίμεναν να περάσει ο χρόνος μέχρι το ευτυχές γεγονός. Κάνανε σχέδια για τη ζωή με το μωρό που θα ερχότανε...
Αλλά, ψηλά στη γωνιά του καθιστικού (παλιό αγροτόσπιτο), ένα σκεπάρνι ήταν κρεμασμένο.
"Κόρη-μου, όταν γεννηθεί το μωρό-σας, και είναι αγόρι, και το βγάλουμε Γιαννάκη, και βάλουμε την κούνια-του στη γωνία, και πέσει το σκεπάρνι πάνω-του, θα σκοτωθεί δεν είναι;"
"Ναι, μάνα"
"Αχ Γιαννάκη-μου αδικοσκοτωμένε, σκεπαρνοσκοτωμένε..."
Γύρισε ο άντρας στο σπίτι, τις βλέπει και τις ακούει να  νεκαλιούνται.... (Κυπριακό, να θρηνούν...)
Η ιστορία συνεχίζεται με την παραδοσιακή νοοτροπία της τότε εποχής, ο άντρας να επιλαμβάνεται προς συνετισμό...
Αλλά δεν είναι αυτό το προέχον σήμερα.
Πολλοί αντιμετωπίζουν τα πράγματα με τη νοοτροπία αυτή...
Προσχήματα, δικαιολογίες, παράλογες, υπερβολικές απαιτήσεις δήθεν για αυξημένη εξασφάλιση, γραφειοκρατία, άχρηστες αδειοδοτήσεις, κρατισμό....