"Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τα δικά-του λόγια", Β τόμος (2019) - Αλέξης Παπαχελάς

Είναι σαφείς οι προσπάθειες που καταβάλλονται ώστε να δικαιωθούν ή να δικαιολογηθούν πράξεις και συμπεριφορές του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1974 - 2016). Και μάλιστα, διαβάζοντας όσα μεταφέρει ο κ Παπαχελάς, νομίζεις πολύ συχνά, ότι ακούς τον Κ. Μητσοτάκη να μιλά ο ίδιος.
Κρίνει και σχολιάζει τους άλλους μεγάλους πολιτικούς της εποχής-του. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, χαρακτηρίζεται ικανός αλλά άτολμος και ευθυνόφοβος. Ο Ανδρέας Παπανδρέου χαρακτηρίζεται ικανός μεν, αλλά αδίστακτος και λιγότερο υπεύθυνος.
Από τους νεώτερους, στο στόχαστρο ο Αντώνης Σαμαράς (προσεκτικές οι τελικές κρίσεις), ο Κώστας Καραμανλής επίσης άτολμος, αλλά έντιμος. Εντιμος επίσης, αλλά πολύ μειωμένων δυνατοτήτων για πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου.
Εν κατακλείδι, μάλλον το βιβλίο τον απομυθοποιεί στα μάτια του αναγνώστη, αφού, παρά τα οικονομικά επιτεύγματα τις σύντομης πρωθυπουργίας-του, με τα οποία μπορεί κάποιος να συμφωνήσει, ως φιλελεύθερα (με τη χρήσιμη παρουσία του Στέφανου Μάνου), εντούτοις δεν παύει να αναδεικνύεται ως ένας παλαιοπολιτικός που επεβίωσε στην πολιτική κυρίως δηλώνοντας Φιλελεύθερος. Προσωπικά ξενίζομαι με αναφορές που δικαιώνουν πχ τα ρουσφέτια ως αναγκαίες εξυπηρετήσεις ...
Οσον αφορά το διεθνή προσανατολισμό της Χώρας, είναι γνωστή η φιλοδυτική-του τοποθέτηση. ("Ανήκομεν εις την Δύσιν", όπως έλεγε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής) . Σήμερα όμως, πιστεύω πως πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ ΗΠΑ και Ενωμένης Ευρώπης. Είμαστε στην Ευρώπη, η Ευρώπη δικαιούται, πρέπει και μπορεί να είναι "Παγκόσμιος παίκτης"...)
Το πλέον αρνητικό, κατά την άποψή-μου και για μένα, των όσων αναφέρονται, είναι η αντιμετώπιση των Ελληνοτουρκικών εν γένει με δέος προς τη σημασία της Τουρκίας και η απαξιωτική αναφορά στο "ενοχλητικό" πρόβλημα του Κυπριακού. Φυσικά, τονίζει επανειλημμένως την υποχρέωση της Τουρκίας να σεβαστεί τη συνθήκη της Λωζάνης, μόνο που δεν αναφέρει τι θα έπρεπε να γίνει, όταν η Τουρκία ήδη αμφισβητεί έντονα τη συνθήκη αυτή. Αυτά ως παρακαταθήκη για τους σημερινούς-μας ηγέτες, αφού ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν υπάρχει πια, υπάρχουν όμως οι απόψεις "κατευνασμού" της επεκτατικής Τουρκίας, με διαρκείς υποχωρήσεις από την πλευρά-μας. Και ας μη μας διαφεύγει, η αποθράσυνση της Τουρκίας οφείλεται στην στρατιωτική ήττα-μας το 1974 στην Κύπρο, προδομένη κατά πρώτο λόγο απο τους χουντικούς στρατιωτικούς.