19 χρονών, μετά τη στρατιωτική-μου θητεία στην Εθνοφρουρά, έφυγα από Κύπρο για σπουδές στην Αθήνα (1970). Δεν είχα πολλές εμπειρίες για τη ζωή στην Κύπρο ως ενήλικος. Οι γονείς-μου ήταν υπάλληλοι του Δημοσίου. Δεν ήμασταν πλούσιοι προφανώς, με τέσσερα αγόρια στην οικογένεια υπήρχαν δυσκολίες. Εκτός από κάποιους πλούσιους εκεί που ζούσαμε, υπήρχαν τα χωριατόπαιδα, των οποίων οι γονείς ήταν αγρότες ή μεροκαματιάρηδες... Το καλό με εμας, ήταν πως ήμασταν καλοί στα γράμματα, και επειδή στο περιβάλλον-μας η μόρφωση ήταν σε εκτίμηση, είχαμε τα κίνητρα να ελπίζουμε, να αισιοδοξούμε και να δίνουμε χαρά στους γονείς-μας.
Την εποχή εκείνη, ήμασταν σίγουροι, πως με το πρώτο σύνθημα, ανεβαινοντας στο βουνό, ακόμη και αν μας έλεγαν να πηδήσουμε από τον γκρεμό να σκοτωθούμε για να γίνει η ΕΝΩΣΗ, θα το καναμε.
Ποδόσφαιρο πηγαίναμε, αν υπηρχε, Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή. Ημασταν Ανορθωσιάτες.... Το πιο σεξιστικό σύνθημα που ακούγαμε, ήταν πχ η ειρωνική επίκληση του ονόματος κάποιας κοπέλας που εφημολογείτο πως ήταν η αγαπημενη κάποιου αντιπαλου ποδοσφαιριστή... (Εν χορώ υβρεις για μανάδες κλπ, δεν είχαμε...). Μόνο, καταιγισμό, σύννεφο από γυάλινες μπουκάλες αναψυκτικών, αν κάποιος αντίπαλος προκαλούσε...
Σφυροδρέπανα να ανεμίζουν δεν είχα δει μέχρι να φύγω από την Κύπρο το 1970... Οι παλιές συντεχνίες, παρήλαυναν με τις σημαίες του 8 8 8 (το αίτημα των απεργών του Σικάγο, 8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση, 8 ώρες ύπνο...)
Μετά το 1974, άλλαξαν οι συνηθειες στα γήπεδα, τα σφυροδρέπανα εμφανίστηκαν, οι τούρκοι έγιναν αδέλφια κάποιων...
Στην Αθήνα πάλι έμαθα, πως εμείς οι ενωτικοί Κύπριοι, "χαλάσαμε το κίνημα το 1944..."
Σήμερα, ακόμη, παρά τον Αττίλα και την εθνοκάθαρση στην κατεχόμενη Κύπρο, κάποιοι συμπατριώτες ασχολούνται με το ποιος είναι ο περισσότερο προδότης, μάθανε για το ΝεοΦιλελευθερισμο που τους εποφθαλμιά, ενώ η θρησκοληψία κτυπάει κόκκινο.
Παρόλα αυτά, έχω εμπιστοσύνη στους συμπατριώτες-μου. Η κοινωνική διστρωμάτωση, η ισχυρή και δραστήρια μεσαία αστική τάξη, οι βαθειές ελληνικές ρίζες, παρά τις αντιξοότητες, τους κρατάνε ζωντανούς. Ας καταφέρουμε να αμυνθούμε στην τουρκική επιβουλή. Οι μόνοι σύμμαχοι που μπορούμε να έχουμε ως Ελληνες, είναι η Ευρωπαική Ενωση. Ας έχουμε το νου-μας. Οι άνθρωποι ζουν πεπερασμένα. Η Πατρίδα αιώνια στην Ιστορία και στη σκέψη.
Την εποχή εκείνη, ήμασταν σίγουροι, πως με το πρώτο σύνθημα, ανεβαινοντας στο βουνό, ακόμη και αν μας έλεγαν να πηδήσουμε από τον γκρεμό να σκοτωθούμε για να γίνει η ΕΝΩΣΗ, θα το καναμε.
Ποδόσφαιρο πηγαίναμε, αν υπηρχε, Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή. Ημασταν Ανορθωσιάτες.... Το πιο σεξιστικό σύνθημα που ακούγαμε, ήταν πχ η ειρωνική επίκληση του ονόματος κάποιας κοπέλας που εφημολογείτο πως ήταν η αγαπημενη κάποιου αντιπαλου ποδοσφαιριστή... (Εν χορώ υβρεις για μανάδες κλπ, δεν είχαμε...). Μόνο, καταιγισμό, σύννεφο από γυάλινες μπουκάλες αναψυκτικών, αν κάποιος αντίπαλος προκαλούσε...
Σφυροδρέπανα να ανεμίζουν δεν είχα δει μέχρι να φύγω από την Κύπρο το 1970... Οι παλιές συντεχνίες, παρήλαυναν με τις σημαίες του 8 8 8 (το αίτημα των απεργών του Σικάγο, 8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση, 8 ώρες ύπνο...)
Μετά το 1974, άλλαξαν οι συνηθειες στα γήπεδα, τα σφυροδρέπανα εμφανίστηκαν, οι τούρκοι έγιναν αδέλφια κάποιων...
Στην Αθήνα πάλι έμαθα, πως εμείς οι ενωτικοί Κύπριοι, "χαλάσαμε το κίνημα το 1944..."
Σήμερα, ακόμη, παρά τον Αττίλα και την εθνοκάθαρση στην κατεχόμενη Κύπρο, κάποιοι συμπατριώτες ασχολούνται με το ποιος είναι ο περισσότερο προδότης, μάθανε για το ΝεοΦιλελευθερισμο που τους εποφθαλμιά, ενώ η θρησκοληψία κτυπάει κόκκινο.
Παρόλα αυτά, έχω εμπιστοσύνη στους συμπατριώτες-μου. Η κοινωνική διστρωμάτωση, η ισχυρή και δραστήρια μεσαία αστική τάξη, οι βαθειές ελληνικές ρίζες, παρά τις αντιξοότητες, τους κρατάνε ζωντανούς. Ας καταφέρουμε να αμυνθούμε στην τουρκική επιβουλή. Οι μόνοι σύμμαχοι που μπορούμε να έχουμε ως Ελληνες, είναι η Ευρωπαική Ενωση. Ας έχουμε το νου-μας. Οι άνθρωποι ζουν πεπερασμένα. Η Πατρίδα αιώνια στην Ιστορία και στη σκέψη.
